De Marathon Bubbel

‘En hoelang is deze marathon?’ vraagt een geïnteresseerde collega bij de koffieautomaat, nadat jij net hebt verteld over je ambitieuze plan om over een paar weken je pr te verbeteren op De Magische Afstand. Op zo’n moment rollen je ogen nog net niet uit hun kassen. OMG, dat ze nog bestaan, denk jij, in je marathon bubbel.

Hele lieve, betrokken mensen hoor, de niet hardlopers. Vaak ook je beste vrienden. Maar, verwacht niet dat ze je begrijpen. Doe ook geen moeite. Want serieus, 42.2 km hardlopen? Voor je lol? ‘Doe ff normaal!’

Die laatste weken krijg je als marathonloper een soort oogkleppen op en snapt je omgeving je helemaal niet meer. Dat gebeurt gewoon. Voor jou staat alles in het teken van de marathon. Je hebt namelijk maanden intensief getraind, soms zelfs als een monnik geleefd, je voelt je sterk en je wilt zo fit en uitgerust mogelijk aan de start staan. En daar doe je alles aan. #eatrunsleeprepeat. Saai? Absoluut niet, vind ik persoonlijk.

Mijn eigen echtgenoot deed er trouwens ook twee hele en een paar halve marathons over om mij in die laatste weken voor de Grote Dag een beetje te begrijpen. Vlak voor mijn allereerste marathon, Berlijn 2012, plande hij nog doodleuk een grote verbouwing. Kwam ik terug van 18 km intervallen, kon ik niet douchen omdat er in de badkamer een bouwvakker stond te klussen. Hoezo even bijkomen? Dat doe je maar in de Praxis. Dat idee. (Onze dochters waren toen 2 en 3, dus nou ja, sowieso een ideale voorbereidingstijd. (-;)

Inmiddels heeft manlief veel bijgeleerd en is hij een super goede marathonbegeleider! Hij laat mij zo veel mogelijk met rust en regelt de laatste dagen alles. (Ik word in ieder geval geen bouwmarkten meer doorgesleept me twee jengelende peuters. 'Je moet NU een badkamertegel kiezen!' 'Ja maar ik heb honger.') Ook tijdens de marathon staat hij op minstens drie plaatsen langs het parcours aan te moedigen, met bananen en weet ik wat. Zo fijn! Dat hij dan s’avonds nog eerder slaapt dan ik ‘jij weet niet hoe vermoeiend dat is, een marathon supporteren!’ vergeef ik hem met liefde.

Want echt, een marathon lopen is natuurlijk een grote fysieke uitdaging, als het mentaal niet goed zit, lukt het je niet. Dan kan je nog zo goed getraind hebben. Je moet natuurlijk zelf gemotiveerd zijn, maar het is ook echt heel fijn als je gezin of huisgenoten je mentaal ondersteunen. (En pannenkoeken voor je bakken enzo.)

Verder is het aan te raden om als partner, vriendin of collega op alle hardloopverhalen ( zijn er andere onderwerpen dan?) als ‘De zone training was weer pittig’ (Huh?) en ‘moet je kijken, ik heb blauwe teennagels’(Getver!), niet noemenswaardig te reageren. Laat ons gewoon kletsen. (En nee van die teennagel doe ik natuurlijk niet echt. Al is die wel mooi blauw.) Daarnaast genieten mijn kinderen er van dat er de laatste weken vaak pannenkoeken op het menu staan en er sowieso uitgereid wordt gekookt en toetjes meer regel dan uitzondering zijn. Doe er dus je voordeel mee.

Als laatste, ik schreef het al eerder, maar het is echt belangrijk: onderschat de taak van een goede supporter niet. Die is essentieel! Dat laten wij (marathon)lopers misschien niet altijd merken – want we zitten in die bubbel met licht autistische trekjes – maar echt, we waarderen het ENORM. Een marathon lopen zonder supporters, dat gaat niet. En na die 42,2 km gaan wij ook écht weer mee naar dat feestje. Wat zeg ik, dan is het feest!

Wed, 11 September